Rozdział 7 Podsłuchana prawda

Czarodziejka leciała ponad miastem jako kruk. Stwierdziła, że nie odpuści Bradleyowi tak łatwo. Ta rozmowa potoczyła się zdecydowanie zbyt szybko.

Nie było trudno śledzić Łowcę i wampira z tej odległości. Ptaki mają świetny wzrok.

Bradley intrygował ją. Cały dzień za nią łaził, a teraz odpuścił tak po prostu. Coś tu nie pasowało.

W pewnym momencie motor skręcił w prawo. Mieli jechać za miasto, a to była droga na parking i z powrotem do centrum. Czarodziejka obniżyła wysokość lotu. Chłopacy zatrzymali się na końcu działki i zsiedli z motoru. Rose wylądowała niedaleko. Żaden jej nie zauważył, więc przemieniła się w mysz. Wpełzła pod śmietnik. Była tak blisko Łowców jak tylko mogła. Usłyszała ich kłótnię.

-I co będziesz się teraz uganiał za jakąś głupią laską?- zapytał z wyrzutem wściekły wampir.

-Ona jest moją siostrą! Postaw się na moim miejscu!- Bradley podniósł głos.

Rose była zaskoczona. Nie myślała, że nowo poznany brat może ją chcieć bronić. Jeśli można to tak nazwać.

-Gdybym nie zahipnotyzował twoich starych, to w ogóle nie wiedziałbyś o jej istnieniu! Daj sobie z nią spokój.

-A ty porzuciłbyś swojego brata!? Ona jest w niebezpieczeństwie! Ja jestem w stanie ją ochronić. Jeśli nie chcesz mi pomóc, to spadaj i nie wchodź mi w drogę!

-Daniel nie żyje i ty dobrze o tym wiesz- Jason spoważniał na wspomnienie o bratu.

-No właśnie. On nie żyje. A Rose tak i chcę żeby tak pozostało. A wiesz co ty dobrze wiesz? Że chroniłem twojego brata jakby był moim własnym, a teraz ten sam demon poluje na moją rodzinę, a TY wypinasz się na mnie!

Bradley najwyraźniej użył właściwych argumentów, bo Jasonowi zabrakło słów. Rose była prawie pewna, że mówią o tym samym demonie, na którego polowała przedwczoraj i który śnił jej się dzisiaj. Znudziło jej się słuchanie tej kłótni. Wyszła spod śmietnika i wróciła do ludzkiej postaci.

-Czemu wydaje ci się, że nie umiem się sama obronić?- zapytała zakładając ręce na piersi.

-Co ty tu robisz, Rose?- Bradley wyglądał na wstrząśniętego.

-To wolny kraj. Mogę chodzić gdzie mi się podoba. Wy podobno mieliście zająć się wyjcami za miastem, ale zignoruję to kłamstwo, jeśli odpowiesz na pytanie.

-Kiciu, jakbyś nie zauważyła jesteśmy zajęci- odparł nonszalancko wampir.

-Jason ma rację, a poza tym chciałaś, żebym dał ci spokój, więc co ty tu robisz?

-I ile słyszałaś?

-Nie odwracajcie kota ogonem. Po pierwsze, nic takiego nie mówiłam. Po drugie wystarczająco dużo. Po trzecie, jeśli coś mi zagraża mam prawo o tym wiedzieć. Po czwarte i ostatnie, umiem o siebie zadbać!- Bradley zbladł- Teraz czekam na wytłumaczenie.

Kiedy milczeli, dodała:

-Czekam.

-To temat na dłuższą rozmowę- odpowiedział niepewnie Bradley.

-I nie na parkingu- dodał Jason patrząc na Rose wściekle.

-Więc ruszmy się stąd, bo nie odpuszczę wam. Gdzie jedziemy?

-„Pod żywym wampirem”- zdecydował chłopak.

-Stop! Moment!- zirytował się Jason, kiedy podeszli do jego motora- Na moim skarbie nie zmieszczą  się trzy osoby.

-A chcesz się założyć?

⇹⇹⇹

Chwilę później Rose siedziała w kieszeni brata. Stała się znowu myszą, więc ani wielkość, ani ciężar nie stanowiły problemu. Jason marudził, ale koniec końców zgodził się na ten pomysł.

Minęli kilka świateł i cała trójka wjechała na parking niedaleko baru.

-Wiesz Rose, myślałem, że mi nie ufasz.

- Nie mogłeś wiedzieć, że cię podsłuchuję, więc byłeś szczery. Powiedziałeś, że chcesz mnie chronić. Nie podoba mi się to, a poza tym latanie za bardzo męczy- to ostatnie zmyśliła, bo nie mogła wymyślić dobrego argumentu. Nie chciała też przyznać przed samą sobą, że ufa Bradleyowi, mimo tych dziwnych zdarzeń ostatnio- Nie patrz tak. Nie ufam ci w stu procentach.

Mina Łowcy trochę zrzedła, ale i tak było widać, że bardzo cieszy go zaufanie siostry.

Weszli do baru i zajęli stolik. Od razu pojawiła się kikimora z kartami dań. Posłała przymilny uśmieszek Jasonowi. Z jakiegoś powodu te demonice kochały wampiry.

-Możemy przejść do rzeczy? Co tutaj się dzieje?

Chłopacy spojrzeli po sobie. Jason był naburmuszony, ale kiwnął głową jakby chciał zachęcić przyjaciela do mówienia.

-Tej nocy, kiedy zginęli nasi rodzice…- zaczął niepewnie Bradley- Ty byłaś z nimi.

Hej!

Mam napisane całkiem sporo, więc pomyślałam, że

czemu by nie wrzucać rozdziałów częściej. Pytałam o to już

 jakiś czas temu, ale odpowiedzi nie dostałam :/

Rozdziały w czwartek zostają. Poniedziałkowe będą wtedy, gdy

 będę mieć więcej tekstu w zapasie :)

Co myślicie o tym rozdziale? O nowej postaci jaką jest Jason?

I co może się zdarzyć w kolejnym rozdziale?

Saphira

Kolejny rozdział ->

<- Poprzedni rozdział