Dzień z życia smoka

Ze snu budzi mnie dziwne mruczenie. Ani drgnę. Nasłuchuję. Dźwięk się powtarza. Blisko. Przy brzuchu. Parskam śmiechem. Po prostu jestem głodna!

Otwieram oczy. Widzę moją jaskinię. Jest całkiem spora. Większa niż innych smoków- siła robi swoje. Odznacza się też zdecydowanie większą czystością. Po mojej lewej, za zakrętem, jest wyjście, a po prawej, w szczelinach, widzę moje łupy. Nic nie zniknęło. Szmaragd podarowany przez krasnoludy w zamian za uratowanie ich króla. Jedna z moich ulubionych przygód, ale głód przypomina o sobie, więc nie ma czasu na rozmyślanie. Widzę kilka innych mniej ciekawych przedmiotów, a kiedy się odwracam, kątem oka zauważam też tarczę człowieka, który… A zresztą! Nie warto o tym teraz myśleć.

Wstaję i przeciągam się. Dawno nie sapałam tak głęboko. Moje kości delikatnie pstrykają, wskakując na swoje miejsce. Idę kilka kroków, skręcam w lewo, w stronę wyjścia. Słońce dopiero zaczyna wychylać się zza horyzontu. Czuję pierwsze promienie ciepła. Mruczę cicho. Uwielbiam to uczucie. Staję na zaokrąglonym klifie. Wyszłam już z jaskini, więc prostuje skrzydła. Moje łuski błyszczą wszystkimi odcieniami tęczy. To zasługa słabych promieni budzącego się Słońca.

Wszędzie przede mną widzę Wilczy Las. Wszystkie rodzaje drzew jakie można spotkać w Smoczym Królestwie rosną tutaj. Gdzieniegdzie dostrzegam małe polanki, na których w ciągu dnia wygrzewają się jaszczurki i gdzie w nocy bawią się satyry. Choć może nie w tej okolicy. Stąd już dawno wygoniłam tych hałaśliwców. Za mną wyrosły ogromne, strome góry. Wchodzą na nie tylko desperaci. Każdy kto tu wszedł albo został sprowadzona na dół dzięki mnie albo zginął. Na prawo od mojego klifu spada z hukiem ogromna rzeka. Kiedy sięga poziomu lasu, tworzy małe jeziorko i rusza dalej, wzdłuż gór.  Patrząc na horyzont dostrzegam koniec lasu, ale jest on tak daleko, że tylko smoki mogą go zauważyć, a i to z wielkim trudem.

Zastanawiam się co dzisiaj zjeść. Jelenia? Jeśli znajdę jakiegoś młodego może… Ostatnio widziałam wywerny podlatujące irytująco blisko mojej jaskini. Spieczone ogniem smakują całkiem nieźle, ale są zbyt gumowate. A może delfina? W istocie są to bardzo smaczne stworzenia, ale jestem zbyt głodna na lot do oceanu.

Wtem w lesie na jednej z polan zauważam minimalny ruch. Wytężam wzrok. Krzaki poruszyły się niewątpliwie nie z winy wiatru. Moich uszu dobiega pochrumikwanie. Jestem pewna, że to dzik. Dobrze jest mieć tak dobry słuch. Zwierzak właśnie wychodzi zza krzaka.

Nie dzik. Dwa dziki. Wydają się całkiem młode, ale doskonale spasione.

Bingo! Obiad podano. Cofam się kilka kroków. Zaczynam biec. Na krawędzi klifu wyskakuję i rozpościeram skrzydła. Mogłam równie dobrze wystartować z miejsca, ale rozbieg sprawia, że łatwiej nabrać prędkość, a ja wprost kocham szybkość.

Lecę bezszelestnie. Dzięki wczesnej porze, mój cień nadal zahacza o klify, więc dziki mnie nie zauważają. Ląduję tuz przed nimi. Polana jest na tyle duża, że mieszczę się na niej i pozostaje jeszcze całkiem sporo miejsca. Wokół mnie rosną dęby, więc zastanawiam się jakim cudem nie zajęły jeszcze tej powierzchni. Zwierzęta zaczynają kwiczeć i próbują uciec, ale wypuszczam smugę ognia. Zwykłe stworzenia nie są w stanie wytrzymać takiej temperatury, więc dziki zdychają w ciągu kilku sekund.

Obiad podano- mówię w myślach. Oblizuję zęby. Po drodze napotykam na dziurę. Prycham rozzłoszczona, ale staram się ignorować myśli o ostatniej walce. Głupi dzieciak.

Zabieram się za posiłek. Odrywam jedną z osmolonych nóg dzika. Uznaję, że za daleko mam do ziemi, więc kładę się i łapami przytrzymuje kości podczas odgryzania pysznych przypieczonych mięśni i tłuszczyku ściekającego mi po pysku. Zjadam tak całe zwierze, a następnie drugie. Kości zbieram na jedną kupkę.

Zadowolona kładę się na plecach i podziwiam chmury. Ich kształty szybko się zmieniają. Zauważam kilka zwierzątko- podobnych i śmieję się w duszy. Po chwili moje oczy zamykają się. Zaczynam lekko drzemać, ale cały czas pozostaję czujna. Wsłuchuję się w otaczające mnie otoczenie. Słyszę przebiegającego królika. Wiem, że to królik. Poznałam po zapachu. Podchodzi do mnie i obwąchuje mój ogon. Najadłam się, więc pozwalam puchatemu stworzonku na to, co robi. Taki mały królik. Musiałabym zjeść ich z 20, żeby brzuch przestał mi burczeć, nie wspominając o najedzeniu się.

W końcu stwierdzam, że czas na deser. Przekręcam się z powrotem na brzuch, czym płoszę króliczka. Mały ucieka przerażony. Szybko pochłaniam chrupiące kości. Nie wszyscy je lubią, ale ja zdecydowanie tak. Gdyby nie zapotrzebowanie na budulec, jadłabym tylko je.

Kiedy kończę ostatnią kostkę, słyszę dziwne poruszenie w lesie. Zwierzęta nie poruszają się tak głośno, poza tym moja obecność powinna je przepłoszyć. Wstaję gotowa do lotu. Nie boję się, ale nie lubię, kiedy coś mnie zaskakuje.

Nasłuchuję odgłosów. Słyszę kroki dwunożnych i przecinane mieczem rośliny. Składam skrzydła i warczę dając tym samym znać, że tu jestem. Kroki ustają. Widocznie ludzie, bo to muszą być ludzie- tylko oni chodzą tak niezgrabnie po lesie, też zaczęli słychać. Tym razem nie warczę.

Po chwili strzała przelatuje mi tuż obok głowy i uderza w drzewo na obrzeżu polany, na której stoję. Strzał nie był celny, bo las jest zbyt gęsty. Łucznik musiał strzelać na oślep. Jeśli ja ich nie widzę, oni nie mają prawa widzieć mnie. Po ułamku sekundy słyszę głośne:

-Co ty robisz idioto! Ja mam ochotę jeszcze pożyć, więc nigdy więcej nie ważcie strzelać do smoka pod moim dowodzeniem!

-Tak jest, sir!- męski głos drży z przerażenia.

-No! A teraz, skoro jesteś taki odważny, idziesz pierwszy! - dowódca najwyraźniej też się boi, inaczej nie skończyłby na trzech zdaniach.

Przybieram najgroźniejszą pozycję jaką znam i puszczam dym z nozdrzy. Po chwili na polanę wychodzi trzęsący się ze strachu żołnierz. Ma na sobie zbroję, łącznie z hełmem, więc nie mogę dojrzeć rysów twarzy. Na pewno jest wysoki i szczupły, ale to tyle ile mogę o nim powiedzieć. Na mój widok próbuje się odwrócić i uciec, mimo że nawet nie drgnęłam. Ciekawe jak wyglądam z jego perspektywy. Za nim pojawiają się inni. Są podobnie ubrani. Różnią się tylko wysokością i budową ciała, choć i to nieznacznie. Ustawiają się w szereg, a ich dowódca wychodzi na przód. Tylko on nie ma hełmu. Na jego głowie widzę przerzedzone siwe włosy, ma też brodę. Prawdopodobnie złamał kiedyś nos, sądząc po kształcie. W brązowych, zblakniętych oczach widzę strach. Udaje pewnego siebie, ale czuję, że wolałby nie przysuwać się do mnie. Prędzej uciekłby gdzie pieprz rośnie!

-Potężny smoku! Przychodzimy do ciebie w pokoju! Nie chcieliśmy cię skrzywdzić, po prostu ten dureń- tu spojrzał na przerażonego mężczyznę- tak się przestraszył, że niechcący wypuścił strzałę.

Pokłonił się dworsko. Głupi człowiek! Mam ochotę prychnąć, ale ludzie chyba naprawdę myślą, że trzeba zachowywać się tak w stosunku do smoków. Postanawiam zostawić go w nieświadomości.

Czego chcesz!? Mężczyzna blednie, kiedy słyszy moje warknięcie wewnątrz umysłu.

-Czy ty jesteś Wielka Hikaru?

Zadałam pytanie.

-Wy- wybacz wie-wielki smoku!- spojrzał w ziemię. Może za bardzo go przestraszyłam, ale jeśli ludzie boją się mnie, to jestem bezpieczna. Ale nie powinnam przesadzać, bo wtedy będą na mnie polować jak ten dzieciak…- Mędrzec z naszej wio- wioski z- zmarł i na łożu śmierci polecił n- nam udać się do Hikaru. Powiedział, że pomożesz… że możesz nam pomóc wybrać nowego doradcę.

Jak on się nazywał?

-Thomas.

Thomas nie żyje? Myślałam, że ten stary dziad jest nie do zdarcia. Przyjaźniliśmy się… Sama nie wiem jak długo! Pamiętam go, kiedy jeszcze kradł jabłka z sadu sąsiada. Wtedy chyba się poznaliśmy. Niesamowicie wesoły i pełen życia dzieciak. Jeden z niewielu, którzy się mnie nie boją…

Nie bali.

Dawno z nim nie rozmawiałam. Latałam od wioski do wioski. Patrzyłam co dzieje się na świecie i nie znalazłam czasu, żeby odwiedzić przyjaciela…

Chyba musiałam zrobić jakąś dziwną minę, bo mężczyźni się kulą coraz mocniej.

W porządku. Wracajcie do wioski. Polecę za wami i będę was chronić. Poprowadzę was też najkrótszą trasą. Nie skrzywdzę was. Thomas dobrze wam doradził. Szkoda, że nie ma już go wśród nas.

Będę tęsknić za tą wieczną mądralą. Jestem jedynym stworzeniem, przy którym Thomas ukazywał swoją zabawową naturę. Chciałabym zobaczyć choćby jego ciało, ale pewnie już go pogrzebali.

Żołnierze patrzą na mnie zdziwieni. Odpowiadam tym samym.

Tak, jestem Hikaru, jeśli nadal nie macie pewności. Zawiadamiam ich spokojnie.

-Wolelibyśmy… Jeśli to nie problem wielka Hikaru! Wolelibyśmy podróżować samotnie. Moi ludzie bardzo boją się ciebie. Myślę, że lepiej byłoby gdybyś trzymała się od nas z daleka.

Parskam i wypuszczam z nozdrzy odrobinę dymu. Mężczyźni cofają się. Boją się coraz bardziej.

-Wybacz jeśli cię uraziłem, wielka Hikaru! Nie ch…

Skończ! Nie musisz się przede mną płaszczyć. Po prostu to dziwne, że wolicie iść sami przez Wilczy Las, niż pod opieką smoka. Ale jeśli taka wasza wola, idźcie! Spotkamy się w waszej wiosce za cztery dni. Tyle czasu powinno wystarczyć żołnierzom.

Dowódca trochę zbladł. Po prawdzie cztery dni to dość mało, nawet dla wyszkolonych, silnych mężczyzn. Ale za głupotę i odmowę Hikaru się płaci. Chce coś powiedzieć, ale ja już startuję i wracam do mojej jaskini. Żołnierze prawdopodobnie odpoczną tu chwilę, apotem ruszą. I tak mam zamiar ich pilnować.

Kolejny rozdział

Siemka!

Sorry za brak posta w zeszłym tygodniu.

Stworzyłam coś nowego.

Prawdopodobnie pogubię się w tych wszystkich historiach,

ale co począć z weną twórczą?

Myślę, że teraz na zmianę będzie pojawiać się Polowanie i

Dzień z życia smoka. Szkoda, że nikt tego nie czyta 😑

Przynajmniej ja mogę w każdej sytuacji znaleźć szybko moje historie.

Także siemano i do czwartku, jeśli ktokolwiek tu jest

Saphira