Spotkanie z Oskarem

No dobra! Wiem! Znowu mnie nie było... Przepraszam, ok? Jest ok? Dobrze, cieszę się :D
Teraz: Cześć!
Zawsze chciałam napisać opowiadanie. Nigdy nie mogłam się zmusić. Teraz nadarzyła się okazja- zadanie domowe. Ale nie pisałam go głównie do szkoły: 60% dla siebie, reszta- szkoła.
Zobaczymy czy jeszcze ktoś do mnie wpada.
Mam nadzieję zobaczyć długie komentarze. Jeśli wam się podoba- ok, ale jeśli nie- macie mnie zjechać ja diabli, tylko z sensem. Proszę o krytykę- tylko konstruktywną. Miłej lektury ;)

Spotkanie z Oskarem

                Weszłam na oddział onkologiczny. Przeszłam korytarzem i trafiłam do świetlicy. Siedziało tam kilkoro dzieci, ale moją uwagę przykuł mały chłopiec bez włosów. Obserwowałam go uważnie. Grał z niebieskoskórą dziewczynką w warcaby. Podeszłam bliżej.

-Mogę popatrzeć?- zapytałam.

-O.K.- odpowiedział chłopiec.

                Byli niesamowicie skupieni. Nie chciałam im przeszkadzać, ale coś mnie przyciągało do tego chłopca.

-Jak macie na imię?- spytałam, kiedy skończyli grę.

-Jestem Peggy.

- Oskar. A ty?

-Lily.

-Jesteś nową wolontariuszką?

-Nie, ale mój kuzyn ma operację i mam dość tego strasznego oczekiwania…

                Pojawili się jacyś dorośli i zawołali Peggy. Zostałam sama z Oskarem.

-Na co jest chory? Twój kuzyn?- zapytał po chwili Oskar.

-Miał wypadek. Potrącił go samochód- odpowiedziałam cicho.

-Na pewno wszystko będzie dobrze, nie to co ja-powiedział gorzko chłopiec.

-Co ci jest?- zainteresowałam się.

-Umieram.-odburknął.

Zatkało mnie.

-Jestem zmęczony- dodał moment później wyraźnie niezadowolony moim milczeniem.

                Wstał i chciał odejść, ale ruszyłam za nim. Nie mogłam zrozumieć jak dziecko może mówić o tym tak łatwo.

-Oskar! Zaczekaj. Co to znaczy, że umierasz?

-Jestem chory, moja operacja się nie udała.

                Znowu mnie zamurowało. Jak on może z taką łatwością o tym rozmawiać i to jeszcze z kompletnie obcą osobą? Chociaż pewnie łatwo się to mówi komuś, kogo prawdopodobnie już się nie spotka.

-Ile ty masz lat, Oskar?

-30, a co?

-Nic. Tak tylko pytam- odparłam lekko, ale na prawdę nic nie rozumiałam.

                Szłam jeszcze kawałek za Oskarem. Cały czas zastanawiałam się co to musi być za dzieciak, który mówi o śmierci z takim niesmakiem, ale totalnie bez strachu, nie wspominając o tym, że (jak sam twierdzi) ma 30 lat. Potem usiedliśmy na krzesłach i patrzyliśmy na park zimą.

                Po chwili Oskar zaczął opowiadać mi o cioci Róży i przeżywaniu jednego dnia jak 10 lat, o tym ile już przeżył i o planach na przyszłość. Powiedział, że chce iść do pokoju, więc poszliśmy. Potem zamilkł.

Nagle chłopiec przystanął. Odwrócił się i spojrzał na mnie inteligentniej niż niejeden dorosły.

-Czy Pan Bóg istnieje?- zapytał mnie całkowicie poważnie.

-Tak-nigdy jeszcze nie byłam tak pewna tej odpowiedzi jak dziś.

-Myślisz, że mnie odwiedzi?

-Nie wiem. Jeśli bardzo mocno go poprosisz, to na pewno.

-Dziękuję- na twarzy Oskara wymalował się spokój jakiego jeszcze nigdy nie widziałam u dziecka.

Oskar odwrócił się i wszedł do pokoju, a ja stałam i gapiłam się w zamknięte drzwi. Zachowanie tego dziecka nie mieściło mi się w głowie. Nie wiem jaka siła mnie do niego przyciągnęła, ale zrozumiałam, że on przez 3 dni miał intensywniejsze życie niż ja przez 10 lat. Wróciłam do reszty mojej rodziny z nowym postanowieniem: „Codziennie żyć jakby miał to być mój ostatni dzień.”